Sastha at Kazhugumalai

A wonderful and awe-inspiring exploration we made at Kazhugumalai : 

One of my friend, a scholar told me about the Arya Deva's temple near Kazhugumalai and I was waiting to visit this place to explore the temple. 

There are several old shrines of ayyan in the tamil country and their antiquity is supported by the mention of such shrines in the shilappadhikAraM. 

When my father told that we would visit Kazhugumalai Murugan temple, I immediately planned for the exploration. The village may have got its present name from the hill Kalugumalai ("Hill of the vulture"). Earlier it was known as Araimalai or Thirumalai. Even before that it was referred as Nechchuram and Tiruneccuram. Some of the epigraphies mentions that there was a palace for the pandya official called Ettimannan. 

Kazhukumalai Murugan temple is dedicated to Shad Bahu Subramaniya. ie Murugan seated on a Peacock and having 6 hands. This is a cave temple, located at the foothils of the temple. The temple had a vigraham of Booththar - which indicated me the presence of Lord Sastha. 

We inquired about the Lord with the local people and we were advised to try with the hill nearby. It is rocky hill suddenly rises next to the temple. There are many semi finished rock-cut temples in this hill. This belongs to the 8th century cave temples. The centre portion of a rock is excavated in a rectangular fashion and in the middle the temple is sculpted from a single piece of rock. The temple has a centre hall for the main deity and Lord Vinayaka is worshipped. This temple style reminds us of the Kailasnath temple of Ajantha and Ellora. We also have few jain carvings and caves in which the Jinas lived.

Climbing further, On top of a rocky terrain is the archaic shrine of Sastha. Outside the temple a very huge stone idol of Boothathaar Swami is also seen. There is a small cave nearby and inside which Lord Sasta sits in silence flanked by his two wives. and it gives an indication that this might have been a very big Kshetra from time immemorial.

The breathtaking scenic beauty, the hills of Kazhugumalai, the temple of Lord Sastha inside the cave - makes us understand thatBagawan's presence is unmistakable. Nothing is visible on an outward look - but sitting in meditation will definetly make us feel the primal presence of the Lord in that silence. The cave temple is a rare experince and one must visit at least once

பாகம் 3 .......பெரிய பாதையின் மஹத்துவம் (தொடர்ச்சி)

பாகம் 3 .......பெரிய பாதையின் மஹத்துவம் (தொடர்ச்சி)

பாகம் 1  படிக்காதவர்கள் இங்கே க்ளிக் செய்யவும் :
http://shanmatha.blogspot.in/2013/11/blog-post_15.html

பாகம் 2  படிக்காதவர்கள் இங்கே க்ளிக் செய்யவும் :
http://shanmatha.blogspot.in/2013/11/2.html

ஏற்கனவே முக்குழி வரை கண்டதன் தொடர்ச்சியை இங்கு காண்போம்

9. கரிவலம் தோடு

கரி என்றால் யானை. யானைகள் தண்ணீர் அருந்த வலம் வரும் பகுதியே கரிவலம் தோடு. புதுச்சேரி ஆற்றைக் கடந்து அடையும் இடம்.

இது சற்றே இளைப்பாறுவதற்க்குரிய இடம் மட்டுமேயன்றி தங்குவதற்குரிய இடம் அல்ல.

பயமுறுத்தும் கரிமலைக்கு கொஞ்சம் தயார் படுத்திக் கொள்ள உதவுமிடம் இது.

பண்டைய குருமார்கள் யாரும் கரிவலந்தோட்டில் இரவு நேரம் தங்க அனுமதிப்பதில்லை. (இன்று பலரும் அங்கே தாவளம் போடுகிறார்கள்; அது சரியல்ல)

10. கரிமலை

யானைகளின் சரணாலயமாக அறியப்படுவது கரிமலை; கரிமலை ஏறுவதற்கு முன்பு அடிவாரத்திலுள்ள கணபதிக்கல்லை வணங்கிச் செல்லுதல் வேண்டும். கரிமலையின் அதிஷ்டான தேவதை பகவதியாதலால் அடிவாரத்திலேயே வனமஹாகாளியின் சாந்நித்யமும் உள்ளதாக கூறப்படுவதுண்டு. சிலர் ஒரு குறிப்பிட்ட கல்லில் காளி ஸஹஸ்ரநாமத்தால் ஆராதிப்பதும் உண்டு.

நெடுங்குத்தாக நிற்கும் கரிமலை ஏழு அடுக்குகளைக் கொண்டது. பக்தர்களின் விரத பலத்தையும் ப்ரம்மச்சர்ய பலத்தையும் சோதிக்கும் இடம் கரிமலை என்று நம்பப்படுகிறது. மேலும் அவரவர் மனத்தின் உண்மைகளை வெளிக்கொணரும் இடமாகவும் இது இருப்பது கண்கூடு. மேலும் இது ஸத்ய பீடமாதலால் அனாவசியமான பேச்சுக்களையோ சண்டை சச்சரவுகளையோ அடியோடு தவிர்க்க வேண்டும். கரிமலை உச்சியில் வைத்து சொல்லும் ஒவ்வொன்றும் சத்தியமாகும். இங்கே அவரவர் குருமார்களை வணங்கி நல்வாக்குகளை ஆசிகளாக பெற்று உய்யுதல் நலம்.

கரிமலை நாதனையும் வணங்கி நாழிக்கிணற்று நீரைப் பருகி சற்றே இளைப்பாறி கரிமலை இறங்க வேண்டும்.

கரிமலை ஏற்றமும் இறக்கமும் ஒரு மனிதனை ஸ்புடம் போடக்கூடிய தன்மை கொண்டது. அதுவரை சரணம் கூப்பிடாதவனையும் சரணம் சொல்ல வைக்கும் வல்லமை அதற்கு உண்டு. முறையாக விரதம் இருந்து கரிமலை ஏறி இறங்குபவனிடம் பகவான் ஏதோ ஒரு ரூபத்தில் வந்து அவனது துன்பத்தைத் துடைத்துச் செல்கிறான் என்பது பண்டைய பக்தர்களின் அனுபவம்.

11, 12, 13. வலியானை வட்டம், செறியானை வட்டம் - பம்பை

பம்பை என்று இன்று குறிப்பிடப்படும் பகுதி உண்மையான பம்பையல்ல ! இதுவும் பம்பையாறுதான் என்றாலும், வண்டிகள் மிகவும் பெருகிய  பிற்காலத்தில் உருவானதுதான் இன்று நாம் காணும் பம்பா கணபதி ஆலயம் அமைந்துள்ள பம்பைப்பகுதி. பண்டைய காலத்தில் வெலியானைவட்டத்தையொட்டி அமைந்துள்ள பகுதியே பம்பை.

கரிமலை உச்சி தொடங்கி பம்பை வரை கருப்பனின் சாந்நித்யம் உள்ளதென்பது பல பக்தர்களின் அனுபவம். அதனால் வலியானை வட்டத்தில் தேங்காயில் கருப்பனை ஆவாஹித்து பூஜிக்கும்  வழக்கமும் உண்டு.

கரிமலையின் இறக்கத்தின் முடிவே வலியானைவட்டம். இங்கிருக்கும் பம்பை தேவகங்கைக்கு ஸமமானது.

பகவானின் காலடி பட்ட இந்த புண்ணியபூமிக்கு நிகராக உலகில் வேறெங்கும் காணமுடியாது என்பது ஸத்தியம். பகவான் சாஸ்தாவின் வரவுக்காக சனகாதி ரிஷிகள் தவமியற்றிக் காத்திருந்த இடம். இன்றும் பலப்பல மஹான்களும், ஞானிகளும் கண்ணுக்குத் தெரியாமல் தவம் செய்யும் இடம் இந்த வலியானைவட்டம்.  இந்த காரணத்தால்தான் பல குருமார்கள் இங்கு தங்கி பூஜைகள், ஹோமங்கள், அன்னதானங்கள், பம்பா ஸத்தி, பம்பா விளக்கு என என்னவெல்லாம் முடியுமோ அத்தனையும் செய்தார்கள்.

பூதப்பாண்டியாரின் ஆழியும், புனலூர் ஸுப்ரமண்ய ஐயரின் தீவுத் திடலும், நீலகண்ட ஐயரின் மரமும், ஸமூக சாஸ்தா ப்ரீதியும் வலியானைவட்டத்தில் இன்றளவும் பேசப்படுகின்றன.

இங்கு நடத்தப்படும் அன்னதானத்தில் ஐயப்பனே நேரடியாக ஏதாவது ஒரு உருவத்தில் வந்து பங்கு கொள்கிறான் என்ற காரணத்தால், இங்கு அன்னதானத்துக்கு அவ்வளவு முக்கியத்துவம்.

இங்கே எந்த விரிக்கு யார் வந்தாலும் ஐயப்பனே வந்ததாகக் கருதி அன்னதானம் செய்ய வேண்டும். (முன்பெல்லாம் 108 விரிகளுக்குச் சென்று அங்கிருக்கும் அடுப்புச் சாம்பலை சேகரித்து பிரசாதமாக கொண்டு வரும் வழக்கம் இருந்தது)

இங்கே ஸ்னானம் செய்து அனுஷ்டானங்களை முடித்து குருவுக்கு தக்ஷிணை தந்து வணங்கி கட்டெடுத்து யாத்திரையை தொடர வேண்டும்.

பின்னர் சபரி பீடத்தில் அம்பிகையையும், ஐயப்பனையும் வணங்கி, விரதத்தில் ஏதும் குறைகள் இருப்பின் மன்னிக்கும்படி ஸமஸ்தாபராதம் கேட்டு சரங்குத்தியை வணங்கி பதினெட்டாம்படியை அடைய வேண்டும். கடுத்தனௌயும் கருப்பனையும் வண்ங்கி உத்தரவு பெற்று, தேங்காய் உடைத்து ஸத்யமான பதினெண்படிகளில் ஏறுதல் வேண்டும்.

பகவானின் தரிசனம் கண்டு, நெய்யபிஷேகம் முடித்த பின்னர், மீண்டும் குருவுக்கு தக்ஷிணை தந்து அவர் கையால் அந்த பிரசாதத்தை பெறுதல் வேண்டும். பிரசாதத்தை இருமுடியில் வைத்து இருமுடியை சுமந்தபடி கீழே இறங்க வேண்டும்.

முத்ரை மாலையை எக்காரணம் கொண்டும் வழியிலேயே கழற்றலாகாது; பிரசாதங்களை வீட்டில் கொண்டு வைத்து, தீபாராதனை செய்து, மாலையிட்ட குருநாதரை வணங்கி மாலையை அவர் மூலமாகவே கழற்றி, பிரசாதங்களை தானும் ஸ்வீகரித்து வீட்டில் உள்ளவர்களுக்கும் கொடுக்க வேண்டும்.

ஐயப்பனின் யாத்திரையில் நியமங்களும் கட்டுப்பாடுகளும் மிகவும் முக்கியம். முறையான சடங்குகளும் ஸம்ப்ரதாயங்களும் நம் பெரியோர் உருவாக்கித் தந்துள்ளார்கள்.

என் குருநாதர்களிடமும், பெரியோர்களிடமும் கற்றறிந்ததை எடுத்துரைத்தேன்... இதை எவ்வளவும் சிரத்தையுடன் முடியுமோ அவ்வளவு நம் சக்திக்கு உட்பட்டு கடைபிடிப்போமாயின் ஐயன் ஐயப்பனின் பேரருள் கட்டாயம் உண்டு என்பதில் ஐயமில்லை !

ஸ்வாமியே சரணம் ஐயப்பா !

பாகம் 2 - பெரிய பாதையின் மஹத்துவம்

பாகம் 2 .......பெரிய பாதையின் மஹத்துவம் (தொடர்ச்சி)

பாகம் 1  படிக்காதவர்கள் இங்கே க்ளிக் செய்யவும் : 

http://shanmatha.blogspot.in/2013/11/blog-post_15.html

ஏற்கனவே கூறியபடி ஒவ்வொரு கேந்த்ரத்தின் முக்கியத்துவத்தையும் காண்போம்

1. எருமேலி

அத்தனை பக்தர்களும் கூடும் இடம் எருமேலி. மஹிஷியை கொன்று வீசிய இடம் - மஹிஷிமாரிகா வனம் என்ற பண்டைய புராணங்கள் போற்றும் இடம். பின்னர் எருமைக்கொல்லியாகி எருமேலியாகி உள்ளது. முதலில் பேட்டை சாஸ்தாவை வணங்க வேண்டும். ஐயப்பன் போருக்கு வனம் புகுந்ததை நினைவு படுத்தும் முகமாக பேட்டை துள்ளல் நடைபெறுகிறது. 

எருமேலியில் மேற்கு பகுதியில் கிராத ரூபத்தில் சாஸ்தா ப்ரதிஷ்டை செய்யப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம். இங்கு  கிராத சாஸ்தாவை த்யானித்து,  அவரிடம் உத்தரவு பெற்று வனயாத்திரையை துவக்க வேண்டும். 

அதன் முன்பு குருஸ்வாமியை விழுந்து வணங்கி தக்ஷிணை தந்து நல்லபடியாக பகவானின் பூங்காவனத்துள் அழைத்துச் செல்லும்படி வேண்ட வேண்டும்.

மசூதிக்கு சென்று வணங்கும் வழக்கம் பண்டைய வழக்கம் இல்லை. (முன்பிருந்த வாபுரக் கோஷ்டமும் இப்போது காணப்படவில்லை... எனவே) கோட்டைப்படியில் மஹாகணபதியையும் பேட்டை சாஸ்தாவின் ஆலயத்திலேயே சிவபூதமான வாபுரனையும் மானசீகமாக வணங்கி வனத்துள் செல்ல வேண்டும்.

2. பேரூர் தோடு

தோடு என்றால் நீர்நிலை. பெரியபாதையின் முதல் தாவளம் - தங்குமிடமும் இதுதான். இங்கிருந்து தான் ஐயப்பனின் உண்மையான பூங்காவனம் துவங்குகிறது. முறையான விரதம் இல்லாதவர்கள், இங்கு நுழைய முற்படாமல் இருப்பதே நலம்.

பண்டைய காலத்தில் வெளிச்சப்பாடின் உத்தரவு பெற்றால் மட்டுமே பெரியபாதைக்குள் நுழைய முடியும்.  கொட்டாரக்கரை ஹரிஹரய்யர் காலத்துக்கு முன்பு வரை, வெளிச்சப்பாடு விபூதி ப்ரஸாதம் தந்தால் மேற்கொண்டு யாத்திரையை தொடரலாம். அல்லாமல் அவர் இருமுடியை வாங்கி வைத்துக் கொண்டாரானால் வீட்டுக்கு திரும்பி விட வேண்டியது தான்.

யாத்திரைக்கு அனுமதியில்லாத பக்தர்கள் யாத்திரைக்கு வரும் ஐயப்பன்மார்களை, பேரூர் தோட்டில் வணங்கி விடைபெறுவர்.

வனதேவதைகளும், பூதகணங்களும், வன்மிருகங்களும் - இந்த விரத மகிமைக்கு மட்டுமே கட்டுப்பட்டு பக்தரை தொந்தரவு செய்யாமல் இருக்கிறார்கள்.

3. காளைகட்டி

காளைகட்டி ஆஸ்ரமம் என்றே இந்த இடத்துக்குப் பெயர். பலரும் சிவபெருமான் நந்தியைக் கட்டி வைத்த இடம் என்று கூறுவதுண்டு; ஆனால் அது சரியல்ல; (நந்தியென்ற உயர் சிவ கணத்தை கட்டி வைக்க வேண்டுமா? ஓடிப்போக அவர் என்ன நம் வீட்டு காளையா?)

உண்மை என்னவென்றால், இந்த இடத்தின் அதிஷ்டான தேவதை நந்திகேச்வரன்; சைவ தர்ம சுரக்ஷிதனான சாஸ்தாவின் கணங்களில் அவரும் ஒருவர். எனவே அவரை வணங்கி அவரது அனுமதியுடன் யாத்திரையை தொடர வேண்டும்.

4, 5. அழுதையும் அழுதை நதியும்

”பந்தள பூபபாலன் கருணா வருணாலயன் அலஸையில் விலஸும் ஈசன்” என்று ஐயப்பன் போற்றப்படுகிறான். அலஸா என்று அழைக்கப்பட்ட நதியே இன்றைய அழுதை நதி.

பம்பையின் ஒரு கிளை நதியான அழுதையில் ஸ்நாநம் செய்து அழுதை மலையை ஏறிக் கடக்க வேண்டும். அழுதையில் முழுகிக் கல்லை எடுத்துக் கொண்டு மடியில் காப்பாற்றி வைப்பது வழக்கம்.

அழுதை ஸ்னானம் செய்து இருமுடியை தலையில் வைக்கும் முன்பு குருநாதரை வணங்கி தக்ஷிணை கொடுத்து நமஸ்கரிக்க வேண்டும்.

6. கல்லிடும்குன்னு

கல்- இடும் - குன்னு என்றால் கல்லை இடும் குன்று. அழுதை நதியில் எடுத்த கல்லை விடுக்கும் இடம் இது தான். அழுதா மலையை ஏறி முடித்த பின்னர் மேட்டுப் பகுதியில் கற்களை விடுக்கிறார்கள். நன்மைக்கும் தீமைக்குமான நெடும் போராட்டத்தில் நம்மாலான பங்காக தீமையை அழிக்க ஒரு முயற்சியாக இது கருதப்படுகிறது.

பண்டைய காலங்களில் ஆத்ரேய கோத்ரத்தை சேர்ந்தவர்கள் இங்கு சிறப்பாக பூஜைகள் நடத்தி லீலாவதிக்கு ஆராதனை செய்யும் வழக்கம் இருந்தது. (இப்போது அப்படி எதுவும் நடப்பதில்லை)

7. உடும்பாறை இஞ்சிப்பாறை

அழுதாமேட்டை தாண்டி வடக்குப்பக்கம் சென்றால் வருவது உடும்பாறைக் கோட்டை. இங்கு சிலர் இரவில் தங்குவதும் உண்டு. இங்கு ஸ்ரீ பூதநாதரின் ஸாந்நித்யம் நிலை பெற்றிருப்பது கண்கூடு. ஸமஸ்த பூத கணங்கள் சூழ இங்கு அவர் வ்யாக்ரபாதன் என்ற பெயரில் இங்கு வசிக்கிறார். இரவு நேரங்களில் பூதத்தானின் சங்கிலி சத்தமும் கேட்பதுண்டு.

ஸ்ரீபூதநாதருக்கென விசேஷமான ஓர் பாறையும் அங்கே பகவானுக்கென விசேஷமாக ஆழி பூஜையும் நடத்துவது மரபு. இந்த ஆழியின் சாம்பலே ப்ரசாதமாக வழங்கப்பட்டது (மரங்களையும் தேங்காயையும் கொண்டே ஆழி நடத்துவது பண்டைய வழக்கம் இது பொதுவாகக் காணப்படும் கற்பூர ஆழியிலிருந்து மாறுபட்டது.) பார்வதீபுரம் வெங்கடீச்வர ஐயர் காலம் வரை தடங்கலின்றி நடைபெற்ற ஆழி பின்னர் பல காரணங்களால் தடைபட்டு பூதப்பாண்டி ஸ்ரீ ராமநாத வாத்யாரின் காலத்தில் வலியானைவட்டத்தில் தொடர்கிறது.

(பெரியபாதையை பெரிதும் மாற்றி அமைத்த காரணத்தால் சென்றமுறை வழக்கமான  பாறையையும் காண முடியவில்லை)

இங்கே பூதநாதரை வணங்கி பானகம் நைவேத்யம் செய்வது வழக்கம்.

இங்கிருந்து சற்றே அருகில் அமைந்திருப்பது இஞ்சிப்பாறைக் கோட்டை. இங்கு சாந்நித்யம் கொண்டிருப்பது தேவி. (த்வரிதா தேவி என்றும் கொள்வதுண்டு)

8 முக்குழி 

இறக்கத்தின் முடிவாக வந்து சேரும் இடம் முக்குழி. சிலர் அழுதை மலை ஏறாமலே அரையக்குடி வழியாக சுற்றி முக்குழி வந்து சேர்வதும் உண்டு. (கல்லிடும்குன்னும், உடும்பாறையும் காணாத காரணத்தால் இது இரண்டாம் பட்சமே என்று கூறுவோரும் உண்டு)

இங்கு பத்ரகாளியின் சாந்நித்யம் உண்டு. இங்கு தேவிக்கு குங்குமார்ச்சனை நடத்தி குருதி படைக்கும் வழக்கமும் உண்டு. இப்போது நல்லதொரு கோவிலும் அமைந்துள்ளது.

இங்கிருந்து ஏற்றமும் இறக்கமும் இல்லாமல் நடந்து கொண்டே இருந்தால் அடையுமிடம் கரிவலம் தோடு.

( இன்னும் தொடரும்)

பெரிய பாதையின் மஹத்துவம்

சபரிமலை ஏறிச்செல்ல பாரம்பரியமாக மூன்று வழிகள் உண்டு - எருமேலிப் பாதை. வண்டிப்பெரியார் பாதை மற்றும் சாலக்காயம் பாதை.

பெரும்பாலானான ஐயப்பன்மார்கள், பெருவழி, பெரிய பாதை எனப்படும் எருமேலி வழியையே தேர்ந்தெத்து பயணிப்பார்கள். பெரியபாதை எனப்படும் வனப்பகுதியே ஐயப்பன் தன் யாத்திரைக்காக சென்ற வழி, எனவே அவ்வழியே சென்றாலே யாத்திரை பூர்த்தியாகும் என்று பழமலைக்காரர்கள் கூறுவர். இன்னும் ஒருபடி மேலே போய், பெரிய பாதையில் சென்று பதினெட்டாம்படி ஏறினால் மட்டுமே அது சபரியாத்திரையாகக் கணக்கில் கொள்ளப்படும் என்று கூறும் பழமைக்காரர்களும் உண்டு.

ஸாக்ஷாத் பகவான் மணிகண்டன் தன் மனித அவதார காலத்தில் பரிவார கணங்கள் சூழ தங்கிச் சென்ற பாதையாதலால், பெரிய பாதையில் ஒவ்வொரு கல்லுக்கும் கூட மஹத்துவம் உண்டு. பண்டைய வழக்கப்படி இந்த பெரிய பாதையில் ஒவ்வொரு முக்கியமான கேந்த்ரங்களிலும் இருமுடியை இறக்கி வைத்து, அங்குள்ள பூதகணங்களுக்கும், தேவதைகளுக்கும் பூஜைகள் நடத்திய பிறகே புறப்படும் வழக்கம் இருந்தது.

ஒவ்வொரு குன்றும் ஒரு கோட்டை என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஒவ்வொரு கோட்டையும் ஒரு ஆம்னாய தேவதையின் காவலில் இருக்கிறது. இதனால் தான் அந்தந்த தேவதையை வணங்கி உத்தரவு பெற்று அங்கிருந்து யாத்திரையை தொடர வேண்டும். அவர்களின் காவலை மீறிச் சென்றால் தேவதைகளின் கோபத்துக்கு ஆளாக நேரிடும் என்ற காரணத்தாலேயே பண்டைய குருஸ்வாமிகள் இரவில் யாத்திரை செய்வதை அனுமதிப்பதில்லை. (இன்றும் அந்த விதி பொருந்தும்)

பெரிய பாதையில் அமைந்திருக்கும் முக்கியமான சில முக்கியமான, புனிதமான கேந்திரங்கள் உண்டு. நமக்கு ஆன்மீக எழுச்சியை உண்டு பண்ணக்கூடிய வல்லமை அந்த இடங்களுக்கு உண்டு.

1. எருமேலி

2. பேரூர் தோடு

3. காளைகட்டி

4. அழுதை

5. அழுதை நதி

6.கல்லிடுங்குன்னு

7.இஞ்சிப்பாறை - உடும்பாறை

8.முக்குழி

9.கரிவலாம் தோடு

10. கரிமலை

11. வலியானை வட்டம்

12.செரியானை வட்டம்

13. பம்பா நதி

இவற்றைக் குறித்து நாளை தனித்தனியே பதிவிடுகிறேன்.

சக்தி விகடன்-ல் என்னுடைய சிறப்புக் கட்டுரை

இந்த இதழ் சக்தி விகடன்-ல் ஐயப்பனைப் பற்றிய என்னுடைய சிறப்புக் கட்டுரை இடம்பெற்றுள்ளது ! 

ஸ்வாமி சரணம்

அரவிந்த் ஸுப்ரமண்யம்

Why Lord Dharma Sastha descended on earth?

Why Lord Dharma Sastha descended on earth?

by

--Bhakta Dasan Sri V. NILAKANTA IYER, Trivandrum

Lord Parasurama reclaimed the fair land of Kerala from the sea. For the protection thereof, He installed Devi in Shrines along its West Coast and Sastha on the hills of Western Ghats on the eastern side. The most famous of the Sasthashrines is the one at Sabari Malai. In many places

Sastha is being installed as a guardian angel.

Why did Dharma Sastha descend on earth?

The three Trinity forces combined and Dattathreya was born. The three Trinity consort forces combined and was born as daughter to Rishi Galava. She was named Leelavathi. Dattathreya and Leelavathi joined in wed-lock and they lived happily for a good length of time.

As time went on Dattathreya yearned to go back and merge in Trinity. Leelavathi would not let him go. There was an altercation, at the end of which Dattathreya cursed Leelavathi. He said that she would be born a Mahishi (She-buffolow). Leelavathi cursed Dattathreya in return and said that he would be born as a Mahishan (He-buffalow). The two curses took effect, Leelavathi becoming a Mahishi and Dhattatreya becoming a Mahishan. The two (Dattathreva and Leelavathi) were reveling together for sometime. Dhattatreya again yearning for his merge with Divinity left Mahishi and had a merge. Mahishi started perpetrating atrocities in this world and in the nether worlds. So, Mahishi is depicted as the incarnation of evil. When evil prevailed in the world and Dharma was at low ebb, the Lord had to descend on earth as Dharma Sastha. One of the purposes of this Avtar was " Mahishi Mardanam" (The destruction of evil).

King Rajasekhara of Pandalam was a Brahmin by name Vijaya in his previous birth. Vijaya had no issues. So he went to sage after sage and prayed to bless him with progeny. At last he went to Sabari of Ramayana fame. Sabari gave him a pot, asked him to go north from her ashram and when he reached a particular spot on a hill side asked him to go west, down the slope of the hill until he came to a rivulet and when reached there to fill the pot with water and pour it on his own head. He did as directed, as he poured the water on his head the pot slipped down from his hand and broke to pieces. As he stood there wondering what to do, a boy appeared before him and asked him what he wanted. Vijaya by intuition knew that the boy who stood before him was none other than the Lord himself. So he told the boy. "You should be my son" the Lord said "be it so". In due course Vijaya was born as king Rajasekharan of

Pandalam.

Lord Dharma Sastha had a curse that he should undergo human sensitude for a period of twelve years. So after obtaining Lord Shiva's permission Dharma Sastha lay on a sand bank in the river Pamba with a bell tied around his neck. When king Rajasekhara of Pandalam; went to that spot for hunting, the king picked up the child and handed him over to his queen on his return from hunt. He was named Manikantan. The child was in Pandalam for a period of 12 years in human sensitude.

Having served at Pandalam for 12 years it was time for the Lord to fulfill the other purpose of HIS Avatar. So, by HIS wish, the queen, HIS foster mother had an illusory head-ache. By HIS wish he made the King's Minister call in a physician. By HIS wish HE made the physician suggest the cure of the queen's head-ache, a medicine should be prepared for which an ingredient should be the milk of a live leopardess. So, on the minister's suggestion King Rajasekhara sent Manikantan to the forest to fetch a live leapordes's milk. The boy (Manikanta) prayed to Lord Shiva I and started for the forest. Rajasekhara who was a worshipper of Shiva gave Manikanta a coconut (symbolizing Shiva) for HIS protection, before HE left.

Manikantan reached the forest. All the Bhoodaganams of Shiva appeared before Him as Leapords and Leapordesses. Indira himself appeared before him as huge Tiger. Manikantan rode on the Tiger's back to Pandalam bringing with HIM the entire band of leapordesses. On seeing this return of Manikanta on the Tiger followed by herds of Leapords and Leapordesses, the people of Pandalam were in panic and ran helter-skelter. Then Manikanta revealed his identity and initiated king Rajasekhara into Gnana Yoga and the minister, the queen and the physician into Karma Yoga. HE taught the jealous queen, the ambitions minister and the wicked physician that the only Karma they had to do was to seek refuge in HIM.

The Guru taught Manikanta and initiated HIM into all Abhyasams was one named Vijaya. Vijaya had a deaf and dumb child. At the request of the Guru's wife, that Manikanta should set right his child; HE sprinkled some water over the child and anointed it. The child started hearing and talking. This incident perhaps shows that the Lord descended on earth to cure mankind of physical maladies also. Leaving Pandalam He went to the forest where he was joined by HIS parivarams such as Dwaparan and Kaduvaran (Vavar and Caduthai) It was the month of panguni, the day on which the Uthram star was ascendant.

 Mahishi was perpetrating atrocities in heaven. The Lord went there, caught Mahishi by the herbs and flung her down on earth. Her body fell on the bank of the River Alasa, now called Azutha. The Lord came down and started dancing on the body. It is said that Lord Shiva and Parvathi came on their riding bull and halted at a place called Kalaikatti, from there to witness " Mahishi Mardhanam" destruction of evil in this world.

Having initiated king Rajasekhara into Gnana Yoga, the Lord shot an arrow to show him the spot where to construct the shrine, to install HIM. The king could follow the course of the arrow with his mental eyes. The arrow flew past Sabari Peedam and struck against a peepal tree.

Sabari was a huntress who reached dizzy heights in the spiritual plane by Guru Bakthi and service of Guru along. Poet Valmiki has assigned to hear a very exalted position in the Ramayana. Lord Dharma Sastha is said to have raised her to the state of Nirvana.

So, the Lord descended on earth to destroy evil, to undergo human servitude for 12 years, teach Gnana Yoga to people like king Rajasekhara, to fulfill his promise to the Brahmin Vijaya to be his son, to teach erring mankind, that the only Dharma they had to do was to seek refuge in HIM and to raise Sabari to the state of Nirvana.

At Sabarimalai Lord Dharmasastha is seated on Padmasana (a thousand petalled Lotus) HE is sitting on his feet, the legs and body being tethered together by a Yoga pattai. The left arm resting on the left knee has the hand pointing down to the left foot. The right arm resting on the right knee has the hand raised up with the tips of the thump and the pointing finger joined together, showing thereby that the Lord merges the Jeevathma in the Paramathma. [The thumb is the paramathma and the pointing finger is the Jeevathma].

SWAMIYE SARANAM AYYAPPA

எருமேலியில் உள்ளது யார்? (வாபுரனும் வாவரும்)

சபரிமலை யாத்திரையில் முக்கியமானதொரு கேந்த்ரம் எருமேலி; உலகின் எந்த பகுதியிலிருந்து வரும் பக்தர்களும் ஒன்று கூடும் இடம். இங்கிருந்து தான் யாத்திரையின் முக்கியமான அங்கமான பெரியபாதை எனப்படும் பகவானின் பூங்காவனம் (காடு) துவங்கும்.

இங்கிருக்கும் வாவர் பள்ளிக்கு நம்முடைய ஐயப்ப பக்தர்கள் செல்லுவது குறித்து பலருக்கும் சந்தேகங்கள் உண்டு. இதைக் குறித்து ஏற்கனவே எனது நூலான ”ஸ்ரீ மஹாசாஸ்தா விஜய”த்தில் தெளிவுபடுத்தியுள்ளேன். இருந்தாலும் சில அன்பர்கள் கேட்டுக் கொண்டதற்கு இணங்க கொஞ்சம் விரிவான பதிவு.

மணிகண்டனின் புராணத்தோடு தொடர்புடைய இடம் எருமேலி. சாஸ்தா கிராதனாக - வேட்டைக்காரக் கோலத்தில் காட்சி தரும் திருத்தலம். மஹிஷி மாரிகா வனம் என்று இதற்கு புராணப் பெயர். மஹிஷிமாரிகாவனம் - எருமைக்கொல்லியாக மாறி பின்னர் எருமேலியாக மாறி இருக்கிறது.

இங்கிருக்கும் வாவர்பள்ளியில் ஐயப்ப பக்தர்கள் வணங்கும் பழக்கம், காலக்கணக்கில் மிகவும் பிற்காலத்தில் வந்த ஒன்றாகவே இருக்க முடியும்.

மணிகண்டனின் புராணம் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் முற்பட்டது. சரியாக சொல்வதென்றால் த்வாபரயுகத்தைச் சேர்ந்தது. ஆனால் இஸ்லாம் என்ற சமயம் உருவாகி இன்னும் முழுமையாக 1500 ஆண்டுகள் ஆகவில்லை.

ஐயனின் சரித்திரமாக பலர் கூறும் கதைகளில் இடம்பெறுபவர் வாவர் என்ற இஸ்லாமியக் கடல் கொள்ளைக்காரர். (இந்த வாவரின் காலம் மிகவும் பிற்பட்டது. ஆர்ய கேரள வர்மனின் காலத்தையொட்டி வந்த வரலாற்றின் தொடர்ச்சியே இது. ஆர்ய வர்மனைக் குறித்த எனது கட்டுரை இதோ: http://shanmatha.blogspot.in/2011/10/blog-post.html )

சாஸ்தாவின் அவதாரமான மணிகண்டனின் லீலைகளையும், மஹிஷி ஸம்ஹாரத்தையும், சபரிமலை கோவிலின் சிறப்பை முத்தாய்ப்பாக கூறி முடிக்கும் நூல் பூதநாதோபாக்யானம். (இந்நூல் ப்ரம்மாண்ட புராணத்தை சேர்ந்தது என்று சொல்லப்படுகிறது.) இந்த நூலில்தான் சபரிமலை யாத்திரைக்கான வழிகாட்டுதலையும், நெறிமுறைகளையும், அதற்கான சடங்குகளையும் குறித்து அறிய முடியும்.

சபரிமலை யாத்திரை க்ரமத்தை விளக்கும் பண்டைய நூல்களிலும் இப்படியொரு பள்ளியைப் பற்றி குறிப்பே இல்லை. மாறாக விபூதி தரிக்காதவனிடம் விபூதி வாங்குவது மஹா பாபம் என்றே இருக்கிறது.

சபரிமலை யாத்திரையில் வணங்க வேண்டிய முக்கியமான கேந்த்ரங்கள் உண்டு. பல பழமலைக்காரர்கள் அப்படித்தான் வணங்கி பூஜைகள் செய்து யாத்திரை செய்தார்கள்.

அப்படி கேந்திரங்களை பட்டியலிடும் போது, ஒவ்வொரு இடத்துக்கும் ஓர் அதிஷ்டான தேவதை உண்டு. அந்த தேவதையை வணங்கித் தான் யாத்திரை மேற்கொள்ளுவது வழக்கம்.

அப்படி ஏழு கோட்டைக்களை கணக்கிடும் போது, வாபுரக் கோஷ்டமாக எருமேலி கூறப்படுகிறது.

அதாவது,

முதல் கோட்டை            எருமேலியில்            வாபுரனும்

இரண்டாம் கோட்டை  காளைகெட்டியில்    நந்திகேஸ்வரனும்

மூன்றாம் கோட்டை     உடும்பாறையில்      ஸ்ரீபூதநாதனும்(வ்யாக்ரபாதன்)

நான்காம் கோட்டை      கரிமலையில்            பகவதியும்

ஐந்தாம் கோட்டை          சபரிபீடத்தில்             சபரிதுர்க்கையும்

ஆறாம் கோட்டை           சரங்குத்தியில்          அஸ்த்ர பைரவரும்

ஏழாம் கோட்டை             பதினெட்டாம்படி     கருப்பஸ்வாமியும்

பூஜை செய்து வணங்கி முன்னேறிச் செல்வதாக பண்டைய வழக்கம். (இன்று இந்த வழக்கம் வழக்கொழிந்து விட்டது.  பலர் எருமேலியில் ஓட ஆரம்பித்தால் பம்பை வந்து தான் நிற்பது என்ற விசித்ர குணத்தை கொண்டுள்ளார்களே ! பூதப்பாண்டி விரி போன்ற மிகச் சிலரே எனக்குத் தெரிந்து இன்றும் இந்த பண்டைய வழக்கத்தை கடைபிடிக்கிறார்கள். )

இவர்களில் பெரும்பாலான தேவதைகளுக்கு ஆலயமோ நிலையமோ கிடையாது. (காளைகெட்டி கோவிலும், உடும்பாறைக் கோவிலும் மிகச்சமீபத்தில் உருவானவைதான்) இந்த தேவதைகளுக்கு அந்தந்த இடத்தில் ஸ்தானம் உண்டு. அதைக் கண்டறிந்து அந்த இடத்தில் கல்லிலோ, விளக்கிலோ ஆவாஹித்து பூஜிப்பது வழக்கம். அப்படி எருமேலி எனும் கோட்டையில் வணங்கவேண்டியது வாபுரன் என்ற பரிவார மூர்த்தியைத் தான்.

கணேசம் நைர்ருதே வாயௌ மஞ்சாம்பாம் ச ப்ரபூஜயேத்

பைரவௌ த்வஸிதாங்கஞ்ச பூர்வே வாமே ச வாபுரம்

என்று பூஜாவிதியில் வாபுரனை பகவானின் அங்கரக்ஷகனாக ஸங்கல்பித்து பூஜைகள் செய்யும்படி காணப்படுகிறது.

வாவர் எனும் இஸ்லாமிய நண்பர் மணிகண்டனுக்கு இருந்ததாக, சபரிமலை சரித நூலான ஸ்ரீ பூதனாதோபாக்யானம் கூறுவதில்லை. மாறாக,

"வாபுர கடுசப்தஸ் ச வீரபத்ரோதி வீர்யவான்

கூபநேத்ர கூபகர்ணோ கண்டா கர்ணோ மஹாபலி

இத்யாதயஸ் ச பூதாஸ்தே வக்ஷாதீதாஸ் ச தைஸ:

ப்ராப பம்பா தடம் சீக்ரம் பூதானாம் பதிரவ்யய:"

என்று ஐயனின் பூதப்பரிவாரங்கள் - வாபுரன், கடுசப்தன், வீரபத்ரன், கூபநேத்ரன், கூபகர்ணன், கண்டாகர்ணன், மஹாபலி எனும் எழுவருள் முதல்வனாக வாபுரன் என்பவனைக் குறிப்பிடுகிறது. இந்த வாபுரனும் ஐயனின் சேவகனேயன்றி, தோழனாக எங்கும் குறிப்பிடவில்லை.

[பூதனாதோபாக்யானம் நூலின் காலம் குறித்து கேள்விகள் இருப்பினும்,  அதிலும் கூட வாவர் என்ற இஸ்லாமிய தோழர் குறித்த செய்திகள் இல்லை என்பது தான் உண்மை.]

தர்மசாஸ்த்ரு பூஜா கல்பம் எழுதிய ஸ்ரீ பாலதண்டாயுதபாணி ஸ்வாமிகளும் மிகத் தெளிவாக இந்தக் கருத்தை மறுத்து வாபுரன் என்ற சிவபூதம் மட்டுமே வணங்கத்தக்கது என்று உறுதிபடக் கூறியுள்ளார்கள்.

புராண காலத்துக்கும் வரலாற்றுக்கும் சற்று நெடிய கால இடைவெளி உண்டு. மஹிஷி என்ற புராண காலத்து அரக்கியை சாஸ்தா ஸம்ஹாரம் செய்ததையொட்டி எழுந்ததே சபரிகிரி ஆலயம்.

பண்டைய பாடல்களும், வழிபாட்டு முறைகளும் தெளிவாகவே இருக்கிறது; கதை சொன்னவர்களின் தவறோ, கேட்டவர்களின் தவறோ, வாவரும், பூதப்படைத் தலைவனான வாபரனும் ஒன்றாகக் கருதப்பட்டுவிட்டனர்.

கேரளம் என்பது பரசுராமரின் பூமி; ராமாயண சம்பவங்கள் பல நடந்தேறிய இடம்; சபரிகிரி ஆலயம், பரசுராம ப்ரதிஷ்டைகளில் ஒன்றாக கூறப்படும் போது, அது நிகழ்ந்த காலத்தையும் நோக்கத்தையும் ஆராய்ந்து நோக்குங்கால் புராண கால வழக்கத்தை மீறி நாமாக இடையில் நுழைந்த வழக்கங்களை ஏற்பது சரிதானா என்று சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும்.

இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டும் விரதங்கள் இருந்து யாத்திரை மேற்கொள்ளும் ஐயப்பன்மார்கள் எந்தவித தவறும் செய்யாமல் தங்கள் புனிதயாத்திரையைத் தொடர்ந்தால், ஐயன் அருள் இன்னும் மழைப் போல பொழியாதா?

ஸ்வாமி சரணம்

அரவிந்த் ஸுப்ரமண்யம்

Sri Sastha Vijayam - Our Documentary Movie on Lord Sastha

Sri Sastha Vijayam" literally is a Visual encyclopedia on Maha Sastha ,It will release in volumes over a Period of Time,The first Volume Launch is on Nov 9th

Swamy Sharanam

Sasthaalaya Sevanam - A movement for restoring dilapidated Sastha temples

Sasthaalaya Sevanam - A movement for restoring dilapidated Sastha temples
Swami Sharanam

We started this Sasthalaya Sevanam on this auspicious Ganesha Chathurthi day two years ago- We have ventured into a mission - the need of the hour - restoring the age old temples of Sastha. - Sasthalaya Sevanam

The sevanam had a great response and we were able to contribute to more than 17 temples... But over a period of time, there is a small lag in the participation. Not that devotees are not interested in participating.. But in this fast world, the priorities have changed and just because the contribution is very meagre by oversight, people miss it out.

For all those who are new - The Monthly Contribution is Rs.100 Only... and its purely a voluntary one.

One suggestion got from most of the devotees - is to plan for ECS so that automatically Rs.100 is trasferred every month...working on this line.. will update the details soon.

Iam coming to Chennai on 10th September; All interested devotees, Lets have a meeting there at Madippakkam Ayyappan Kovil. Will restructure the process and continue our service.

Read the text below and participate in the meritorious act of Sasthaalaya Sevanam.

Swamy Sharanam !

Lord Hariharaputra, Dharma Sastha or Ayyappa as he is fondly called, is the pratyaksha pesum deivam of this Kali Age.

“Prathyaksham tu Kalau”; “Kalau Sasthru Vinayakau”  says Sasthras.

Sastha sahasranamam calls him "Sarva Desikaya Nama:". True to this we have Sastha temples all over the world. Though the temple of Sabarimala is very much popular, it will be surprising to know that there are almost 6000 Sastha temples throughout Tamilnadu and Kerala.

Many of these temples are of puranic age and many of them are atleast 1000 years old. YEARS of neglect have led to the decay of the abodes of our Lord and if the present state of neglect continues, they may soon pass into the pages of history .

It is  indeed heart rending to be a mute witness to the sight of our beloved Lord seated in a dilapidated temple with cracked walls & leaking roof. The places which once resounded with the chants of vedas , puja ,his sharanams and bhajans are now bereft of even the simple duty of lighting lamps.

To keep surcharged the atmosphere with divinity ,it is up to us devotees to change the present condition & restore the temples to its pristine glory.

Members of Maha Shastru Seva Sangham have after consultation with blessings of eminent Guruswamis , come out with a plan named "Sasthaalaya Sevanam "

Our Participation: 

Each month a Sastha temple would be chosen, the temple cleaned, white washed and best possible provisions made to meet the basic expenses of the temple & ensuring daily lighting of lamps and neivedyam to the Lord.

To meet this expenses, each devotee can voluntarily contribute Rs.100 every month.

The status of work done on the Temple of the Month will be updated every month on our websitewww.mahasastha.com

WHAT  WE GAIN FROM THIS ACT
By contributing Rs.100 per month for this Sasthaalaya Sevanam, along the the boundless grace of Lord Dharma Sastha, we will definitely get another great return  called self satisfaction.

We request you to participate in the meritorious act of Sasthaalaya Sevanam, introduce this plan to Ayyappa devotees and ensure blessings of Lord Dharma Sastha on all.

Ever in divine service,
Devotees
Shri Maha Sasthru Seva Sangam

------------------------------------------------------------------------------------
Your contribution to the above service would make it very successful and obtain the blessing of Lord Dharma Sastha not only to you but your entire parampara.

THIS IS PURELY A VOLUNTARY CONTRIBUTION and Those who are interested to join hands with us  can contact any of us below:

Please draw your Cheque / Draft in the name of  "Shri Maha Sasthru Seva Sangam", Coimbatore &  can be sent to any one of the following addresses:

Or  You may make an online transfer  or Monthly ECS or  You may pay directly to our Bank Account :
Name  :  "Shri Maha Sasthru Seva Sangam"
-----------------------------------------------------------------------
Karur Vysya Bank A/c No. 1121 135 822
IFSC Code : KVBL0001121   ( Current Account )
Nanjappa Road Branch, Coimbatore

Canara Bank A/c No. 2988 101 015671
IFSC Code :CNRB0002988  ( Savings Account )
PSG Arts College Branch, Coimbatore
-----------------------------------------------------------------------
V. Aravind Subramanyam
President
94 B, Third Street,
Tatabad, Coimbatore 12
Ph: 99946 41801
Email : aravindsastha@gmail.com

Those who wish to Contribute - Download the Form from Here:
Or Contact :

Sri H. Balasubramanian Iyer
H 3/12, Jal Padma,Bangur Ngr,
Goregaon (W)  Mumbai
Ph :97692 09146
Email : bala.iyer1@gmail.com

K.Ganesh.
Co-Ordinator,
No-5/508, 18th street, 4th sector, kk nagar, chennai-600078
Ph: 9677277277
Email : ganeshtnj0609@gmail.com

Sri Kamesh,
Co-Ordinator,
102, Sai Chhaya CHS,
Near Manibai Niwas,
Old Dombivli Road,
Shastri Nagar,
Dombivli West,
Thane Dist – 421 202, Mumbai
Ph :  98218 33002
Email : gkameshiyer@gmail.com

Sri Hari ShankarNarayanan
Co-Ordinator,
250, 2nd Main Rd, Jagdish Ngr,
Nw Tippasandra Post, Banglore
Email : hari.snarayan@gmail.com
------------------------------------------------------------------------------------

Kettunera at Pampa

Swami Sharanam.

Why is that it's said that Kettunarai shouldn't be done at Pamba ? Can you pls. thro light on the traditional

reason for the same. 

Additionally, at Pamba Ganapathi we can see a lot of Kettunarai happening by Pamba Ganapathi priest...

It would be great to listen from you....

Regards, 

Mahesh

Mumbai

----------------------------------------------

Swamy Sharanam

The rules for the Sabarimala Yathra is prescribed by Sage Agasthya as instructed by Lord Himself. But if one observes carefully, it actually forms the daily routine of a devout person.

The rules are same for any Vrutham - be it Pradosham or Sashti or Navarathri. 

Waking up in Brahma Muhurtham, Taking Bath in cold water, Nama Japam, Food restriction, Avoiding physical Comforts, Sleeping on floor, Not Shaving, Brahmacharyam etc etc 

- this is common to any Vrutham. The only difference is, all these Vruthams like Pradosham, Ekasadi or Sashti ends within 24 hours; Skandha Sashti may extend upto 6 days and Navarathri Vrutham extends to 10 days. Whereas Ayyappa Vrutham extends beyond 41 days(or 56 Days in some other cases).

So the rules are to be followed with utmost sincerity for Ayyappa Vrutham. And what is the main purpose of the Vrutham ? To carry the irumudi and climb the 18 steps. To understand this we need to look back to the history.

There is a traditional way to have the darshana of Bhagawan Hariharaputra Swami at Sabarimala. This was told by my grand father. What I have been taught -by Gurus and elders... Iam just repeating it here in my words.

In earlier days, Sabarimala was opened only for Makara Vilakku and people start their Vrutham well before that. The only route to Sabari was Via Erumeli. In other words - the official route is via Erumeli.

It took almost one week to complete the Yathra and reach Sannidhanam. 

One has to understand that Maha Sastha is the supreme Lord and he has two Shaktis namely Poorna and Pushkala. That divine Sastha's embodiment is Lord Ayyappa who is instilled at the holly Sabari Hills - on the top of Neeli Malai. 

The pilgrims travelling through the long route have to cross seven streams and climb eighteen leaps during the yatra. If one looks upon all the eighteen leaps, actually a person is stepping higher and higher on each hill - ie each hill represents a step. So the eighteen steps in front of the Lord at Sabarimalai temple actually represents the eighteen hills and their guarding Devata. In short, the padi puja is a pooja to the Long route itself.

So the actual yathra or Shrine starts from Erumeli. Erumeli is the first Kottai or the Lord. One should always visit the Erumeli shrine of Lord Kiratha Moorthy and get the permission from Him  to enter the poonkavanam and get the grace of the Supreme Lord. Only when a person comes through the long route, the yathra is fulfilled.

So entering Erumeli is similar to climbing the first step of 18m padi. 

The Chalakkayam route, Pampa route etc are of very latest origin. FYI, the pampa ganapathy, Ramar  temple itself is a very recent one. In other words only after these convenient routes, Maasa Puja became popular. For convenience, people started using these routes, but that doesnt allow us to skip the Long route. 

But when we go for Maasa Puja, its almost impossible to travel through the long route. So as an alternate practice, we worship at Erumeli and seek his permission and forgiveness and then proceed to Pampa. 

So coming back to the point - the Kshetram (or Poonkavanam) starts from Erumeli. So to cross Erumeli, one needs irumudi and beyond that point no one is allowed to do the kettu nerai or fill the irumudi. 

You have already entered the exam hall; Now how can one fill the entrance form here?

As you said now we can witness a lot of Kettunarai happening at Pamba Ganapathi Sannidhanam... (I also heard a news, dont know whether its true - that the ghee which is offered at Nei thoni is being recycled at Pampa ganapathi and used for Kettunerai again). A devotee gave me a best comment on this : "When a person is doing his Kettunerai at Pampa, he doesnt have any right to lament amount sasthram. He actually deserves this"

Sampradhayams of olden days are easily broken today and does not seem to be a full fledged practice any more. 

The very thathwam of Sabarimala revolves round the concept called Guru. Today we see, Maaladharanam is done at some Ayyappan temple, the nature of Vrutham by ones own rules (GOK), and Kettunerai is done by some X or Y at someother place and people go to sabarimala - all one without a Guruswamy.

Its no wonder if these rituals are considered as traditional sampradhayam.

This is the state of Kaliyuga and no body can understand the leela of Lord Ayyappa.

True bakthi always means - following the Sasthras strictly and have a faith with Gurus words.

I fall at the Feet of my Guru to grant satbuddhi and unwavering devotion towards the Lord.

Swamy Sharanam

V.Aravind Subramanyam

Dharma Sastha's Pratishta

Swamy Sharanam

Aravind Subramanyam-anna please tell us about this pic...

Sankar Narayanan Sanki
Muscat


-------------------------------

Swamy Sharanam

After a long gap of silence, Iam back to the blog to answer a query.

Though I have a lot to say about this, at this point of time Iam not going into much details, but explain the outline.


Kerala -  is known as God's Own country becasue it was created by Parasurama, the warrior sage and sixth incarnation of Maha Vishnu. After creating a land for himself, Parasurama wanted to installed the Supreme Lord there. He performed severe penence and prayed to Lord Sastha that his divine presence should always protect the land.

Bagawan accepted his request and instructed him to construct 18 temples and promised that he will stay there and protect the Land.

He further indicated that "Very soon Iam going to incarnate in this Land and during that time, install my idol at the Maha yogapeetam at Garudadhri.  That place is going to be my headquarters in future. "

As per the divine will the Lord incarnated as Manikanta - in human form. The Advent of Lord Manikanta is well known to everybody. He was an incarnation of Lord Sastha who was adopted by the Rajashekara Pandiyan. The Ministers at the palace, developed hatred towards Manikanta and planned a plot to kill him. According to this plot, Manikanta undertook the forest expedition single-handed to find Tigress milk.

This was actually the divine intervention as per the Lord's plan, The purpose of Manikantan's advent had dual purpose 1) To annihilate Mahishi and 2) Establish Dharma in Kaliyuga.

So, as per the promise made earlier, Manikanta came to the forest called Matanga Vanam. Devas and Rishis descended to the earth and waited for Lord Manikanta in the forest with a prayer to fulfill the object of his mission.

Killing of Mahishi happened in no time. The sages installed the Lord as Poorna Pushkala Samedha Maha Sastha at the Srimoolam Kavu -  a golden temple on a hill nearby. This hill,  is now known as Ponnambalamedu (the hill of Golden Temple). But the Devas and rishis wanted Lord Manikanta to stay there for ever. Bagawan promised them to stay there permanently and bless all the people of Kaliyuga. But Ponnambalam is reachable only by Yogis. So for the sake of ordinary mortals, the Lord instructed them to find a place nearby, so that a temple is built there. Finally the Lord decided the spot as the Mahayogapeetam of the Garudadri hill; This was later this was named as Sabarimalai after Sabari, a huntress.

Manikantan went back to the palace and everybody understood that he was not an ordinary being.

Manikantan indicated that the king can know about his divine mission only through a Guru and he further added that Lord Agasthya shall come there and guide him further.

Manikantan then blessed the King and all others assembled there, and vanished. Everybody felt helpless and the king was deeply distressed at the departure of the Lord. At that time, the sage Agasthya appeared before him and consoled him. He reminded the king of his duty ahead, the construction of a temple for Dharmasastha. The Rishi told the King that he could construct a temple at Garudadhri, a hill-top of Matanga Mountain range - north of the holy river Pampa.

As per Lord Agasthya's instructions, everybody undertook the Vrutham and the auspicious Makara Sankaranthi day was fixed for the pratishta. Soon Parasurama came there with the idol of Lord Dharma Sastha - which was earlier prescribed by the Lord himself.

Agasthya, being the foremost among the Rishis and Yogis, presided the function and formulated the mode of worship and poojas to be done at the temple. Parasurama took charge of the installation. The idol was enshrined with appropriate rituals and ceremonies by both Parasurama and Agasthya on the auspicious day of Makara Sankranthi. Lord Manikanta's divinity merged with the Dharma Sastha idol installed.

The King duly constructed the temple at Sabarimala, dedicated to Him.

This picture depicts the scene of Lord Dharma Sastha’s installation by Agasthya and Parasurama.

Vipra Poojyan

Shri Maha Sasthru Seva Sangam is proud to release its Souvenir “Viprapoojyan”.

The major purpose of this Souvenir is to record the glorious Hariharaputhra Santharppanai which we could witness in our life time. There are few other sections too.


As Lord Sastha has 8 Avatharams - the book contains 8 parts. The special highlight sections are - A commemorative article on the life history of Shri CV.Srinivasa Iyer  and an introduction to List of Great and Veteran Guruswamis who undertook the Sabarimala Yatra since a long time (some 50- 60 years ago). A special treatise on Sastha Mantras is given by Shri.Anish Krishnan Nair

Apart from all the above, very rare photographs of Sabarimala and other temples are unearthed from our “treasure trove” and is published here.

We are yet to come out of the impact of last year’s Santharppanai. Words cannot accurately express the deep sense of gratitude we cherish for all who supported, participated and witnessed the historic event.

The success of this souvenir is due, besides the advertisements, to the illuminating articles by Upasakas, Scholars, our members and other devotees.

Those who are in need of the book may contact us through : aravindsastha@gmail.com

A brief idea about the contents of the book is given below. In short its not just a book to browse, but a treasure  to read, enjoy and preserve.

This is dedicated to the Lotus feet of Sri Gurunathar and Sri Bhaktaparipala Maha Sastha.

Members
Shri Maha Sasthru Seva Sangam

A meaningful day in my life

Last Tuesday I had been to Elathur Agraharam, Thenkasi - for my "Sastha Mahathmyam" pravachanam. My special thanks to Shri. Anand Mecheri who organized the program, Without his push I would have missed the opportunity to meet a wonderful person like Shri.Ramakrishnan.

I have been hearing for a long time about this great person; But never had the opportunity to meet him in person. The things he had achieved is something unimaginable.  Due to a mishap during his early 20s, Shri Ramakrishnan is paralysed from the neck downwards. He is totally immobile; But he is running one of the largest centers for people with disabilities. When he welcomed us with a "Namaskaram" - my ego shattered in front of my eyes

The 2 hours I spent at Aykudi Village with Shri.Ramakrishnan, founder-president of Amar Seva Sangam  was indeed a meaningful day in my life.

As rightly attributed by "THE HINDU" in its article,Shri.Ramakrishnan is a "REAL HERO"

Swamy Sharanam

Aravind Subramanyam

-----

 The Real Hero

“My body does not work. I have no sensation neck down. But I am still me.” After 37 years in a wheelchair, S. Ramakrishnan, founder-president of Amar Seva Sangam (ASS) in Tirunelveli, smiles when he tells the story of his life. That smile reveals his inner convictions and proves that life does not end with a grievous injury.

“I didn't want to belong to the dead,” he adds. “The Almighty and the people around me believed that I could take care of myself.”

And he did. After a near-fatal accident when he was barely 20, he learned to live all over again. Today he heads the country's largest establishment offering services for the differently abled in rural areas. The Sangam rehabilitates and empowers people with physical and mental impairment. In its three decades, it has embraced 330 villages in four blocks of Tirunelveli District touching a population of six lakhs.

Just back from Mumbai after receiving the IBN7 Super Idols Award for Lifetime Achievement-2012, Ramakrishnan says, “Life is all about choices. The ability to succeed is a direct reflection of the ability to try.”

“The date was 10th January, a cold winter morning in Bangalore in 1975.” Ramakrishnan's razor sharp memory battles daily with his limp body.

He remembers names and faces, every minor and major date and incident in his life as if it happened yesterday.

The youth from Ayikudy, five kilometres from Tenkasi, had left for the big city to live his dream. A Fourth Year mechanical engineering student at the Government College of Technology in Coimbatore and an NCC cadet, he was enthusiastic about a career in the Navy.

Ramakrishnan recalls the gruelling rounds of interviews and endurance tests spread over four days. In the final round on the last day, he was asked to negotiate 10 obstacles in three minutes. In the fourth obstacle he had to leap 15 feet from a tree on to a platform and another 10 feet to the ground.

“I was in a hurry and fell on my back. Obviously God had other plans for me,” he says. There was no external injury but the crash dislocated and fractured his cervical spine. “I remember telling the guards who lifted me that my hands are missing and to search for them in the grounds. They lifted and showed me my hands still attached to my shoulders. The loss of sensation was instant.”

The battle begins

He battled medical complications for 19 months at the Air Force Hospital in Kirkee, Pune. As his batchmates came to visit him before the start of the academic year, he realized he would not finish the course.

At the hospital, he found his guide and friend in orthopaedist Air Marshall Dr. Amar Singh Chahal, after whom, six years later, he named his Sangam. “He taught me to acquire wheelchair independence. He prepared me to understand that I will have to live the rest of my life with a dysfunctional body and never be able to do any of those things I took for granted earlier.”

Once Ramakrishnan returned to his village, he began learning to live with his disability. He developed leg spasms. He couldn't lift his hands even to slap a mosquito. His sweat glands became non-functional and he became intolerant to variation in temperatures due to profuse sweating. The initial years were tough but his parents, siblings, friends, neighbours, relatives and later his wife stood by him.

“Once I realized there was no denying my condition, I was keen to know what was in store for me. I wanted to continue living life to the fullest.” Ramakrishnan toyed with the idea of starting a printing press or a match stick factory. And there were times when he was depressed. “But I couldn't have even committed suicide without anybody's help,” he laughs. The radio was his constant companion, and it was during the International Year of the Disabled in 1981 that some programmes and the advice of a relative sparked off a dream.

He started a school for children with disabilities on a piece of land gifted by his parents, with five students under a thatched shed.

He simultaneously launched health awareness camps in the villages and started gaining recognition among the locals.

Publicity helped

Sivasankari's article on ASS in a magazine earned him public trust and support. A friend's father wrote about ASS's work to the then President of India and to cricketer Vijay Merchant. Merchant then invited him to Mumbai, where another newspaper article made his work known.

 Today, the ASS's comprehensive services are spread over a campus of 30 acres supporting more than 300 families who have physically or mentally challenged kids. Ramakrishnan's self-rehabilitation, spirit of service and sense of independence attract people to him who willingly offer their services. One of them is S. Shankar Raman, currently the secretary of ASS, who has muscular dystrophy. The other is his wife, Chitra, who was earlier a teacher at ASS. “I did not take sympathy on him but fell in love with his spirit and commitment. I look after him, but he looks after so many disadvantaged others,” she says.

The organization and its founder have won many awards. “It is the recognition of my team's work,” says Ramakrishnan. A dedicated band of teachers, doctors and other staff teaches skills in daily activities and provides education and vocational training.

The students get free shelter, food, clothing, transportation, mobility appliances, physiotherapy and medical attention. As a result, they are daring to dream. Many are also living their dreams.

What Ramakrishnan dreamt as a young boy did not happen. “But what I had not planned has also happened. Nobody leads a predictable or problem-free life. It all depends on how we react to every situation.”

“God keeps my spirits up,” he says. “And I am blessed to have helpful friends and family as support system. In my next birth, I wish to help all those who helped me in this life.”

Nobody leads a predictable or problem-free life. It all depends on how we react to every situation.”

Triprayar Sastha

Lord Bala Sastha at Triprayar Temple; He is one among our family deities. During the course of time, the idol was totally damaged and the Lord gave us(our Family) the opportunity to rebuilt the temple structure and re-cast a new idol.

Triprayar Temple, located in Thrissur district is one of the important temples dedicated to Lord Rama. Originally the presiding deity of this temple Srikovil was Sastha, (who is in the southern side of the courtyard now). Let me brief the story.

The history of the temple dates back to Ramayan Era. During Rama's exile, Ravana abducted Seetha. Rama was totally dejected on this blow and wandered fitfully through the jungle: he was searching for Seetha everywhere. As per the instructions of Jatayu, thereafter the brethren went towards the south. There he met Sugriva and Hanuman. Sugriva deputed his army in search of Seeta. Slowly passed the days of waiting. Rama started grieving for Sita. At this juncture, Rama arrived here (at Triprayar) and worshipped Lord Sastha.  Rama understoos the importance of thid placr and camped here and sincerely worshipped Sastha for many days and Lord Sastha favoured him, since Hanuman could find Seetha. Hanuman rushes back to Triprayar and declares "Drishta Seetha" - "Kanden Seethayai" -Seen Seetha. An emotional Rama hugs Hanuman, declaring him dear to him.

( In the mandapa opposite the sanctum sanctorum, Hanuman is believed to be present though there is no image as such. Devotees generally bow before the mandapa imagining the presence of Hanuman there before worshipping Sri Rama.  Firing of kadinas(Vedi Vazhipaadu), which is an important offering here, is to commemorate the return of Hanuman after the search of Sita, with the words, "Drishta Seeta"-seen Sita )

With the arrival of Hanuman, and because of the vital episode of Ramayana. Lord Sastha wanted Rama to be the main deity thereafter and so moved to the south in the present location. Now Thriprayar Thevar (Rama) is the presiding deity of the temple. 

It is to be noted that Lord Sastha of this temple participated in Arattupuzha Pooram, one of the important festivals of central Kerala - this happened even before the installation of Lord Rama. 

This Sastha is always my favorite temple. I have a feeling that this Sastha is one among our family and have a personal attachment with Him.This temple may not be an architectural wonder,but for me it has no parallel because the God I pray to lives there. 

சிஷ்யர்கள் விலக்க வேண்டிய பாபங்கள்

சிஷ்யர்கள் விலக்க வேண்டிய பாபங்கள்
(பூர்ண வித்யா - என்ற நூலில் இருந்து தட்டச்சு செய்தது)

பல சிஷ்யர்கள் அனேக சமயங்களில் குருவிடம் செயல்படும் தன்மை, பழகும் விதம், பேசுகின்ற முறை, தனித்து சொல்கின்ற சொற்கள், கேட்கின்ற விதம் முதலியன ஸத்சிஷ்யர்களுக்கு உகந்தவைகளாக காணப்படவில்லை.

அதலின் சிஷ்யர்கள் விலக்க வேண்டிய சில தவறான விஷயங்கள் கூறப்பட்டுள்ளன:

1.குருவை கேலி அல்லது தூஷணை செய்தல்

2.குருவை தன் மனம்படி செயல்பட கட்டளையிடல்

3. குருவுடன் கொடுக்கல் வாங்கல் முதலியவை செய்தல்

4.குருவின் எதிரியோடு பழகுதல். குரு தூஷணையை காதால் கேட்டல்

5. குருவின் சொல்லும் செயலும் - உலக இயல்புக்கு மாறாக உள்ளதே என்று நினைத்தல்; சொல்லுதல்

6. குருவும் மனிதப்பிறவிதானே அதனால் குறைகள் இருக்கும் என்று எண்ணுதல்

7. பகவானே குருவாக எழுந்தருளி இருக்கிறார் என்பதில் சந்தேகம்

8. குரு ஸமர்ப்பணத்தில் லோபமான எண்ணம்

9. குருவின் கட்டளையை உலகுக்கு பயந்து செய்யாமல் இருத்தல்

10. பிறர் பார்க்கிறார்களே என்று குருவுக்கு நமஸ்காரம் செய்ய வெட்கப்படுதல்

11. குருவை நீண்ட நாட்கள் பார்க்காது இருத்தல்

12. குருபாதுகை தான் கிடைத்து விட்டதே இனி ஸ்தூலமாக குரு எதற்கு என்ற எண்னம்

13. குருவிடம் இன்ன பலன் பெறுவதற்கு இன்ன மந்த்ரங்கள் கொடுங்கள் என்று கேட்பது. இந்த மந்த்ரம் எனக்கு ஏற்கனவே தெரியும் என்று அவரிடம் கூறுதல்

14. எனக்கு ஒரு விதமாகவும் அவனுக்கு ஒருவிதமாகவும் கொடுத்தீர்களே என்று குருவிடம் கேட்டல்; மந்த்ரம் இவ்வளவு சின்னது தானா? என்று கேட்டல்

15. வேறு சிஷ்யர்கள் குருவிடம் நெருங்கி பழகுதல் கண்டும், அவர்களுக்கு குரு செய்யும் அதிக சலுகைகள், உபசாரங்களைக் கண்டோ அல்லது வேறு காரணங்களுக்காகவோ அஸூயை(பொறாமை) கொள்ளுதல்

16. பிறர் குருவிடம் பேசும் போது அது என்ன என்று அறிந்து கொள்ள முயற்சி செய்தல்

17. எல்லா மந்த்ரங்களும் உபதேசம் பெற்றாகி விட்டது; இனி என்ன பயம் என்ற எண்ணம்

18. (குரு உறவினரக இருப்பின்) உபதேசம் செய்து கொண்ட பின்னரும் உறவு கொண்டாடுதல்

19. உபாஸனைகள் பல இருக்கும் போது, தான் செய்வதே சிறந்தது அல்லது முக்யமானது எனக் கூறிக் கொள்ளல்

20. தான் இதை இவ்வாறு செய்து முடித்தேன் என்று தன்னை தானே புகழ்ந்து கொள்ளுதல்

21. வாழ்கை நடத்த வேண்டிய பணம் இல்லாத நபர்களையும், உபாஸனைக்கு பணம் செலவழிக்க முடியாதவர்களையும் கேலி செய்தல்

22. தன் அனுபவங்களை குருவிடம் கூறாமல் பிறரிடம் கூறுதல்

23. மந்த்ர சாஸ்த்ர ரஹஸ்யங்களை ப்ரஸித்தமாக வெளியே பேசுதல்

24 அங்க ஹீனர்களை கேலி செய்தல்

25 ஸ்த்ரீகளை தூஷித்தல், துன்பம் உண்டாக்குதல் - மரியாதையின்றி அடி என்று அழைத்தல்

26 ஸ்த்ரீகளை அடிமையாக நினைத்தல் கேலியாக பேசி சிரித்தல்

27. எல்லா ஸ்த்ரீகளும் தேவியின் வடிவங்களே என்ற அடிப்படை உண்மையை நம்பாமை

28. நான்தான் குருவிற்கு அத்யந்தம், ப்ரியமானவன் என்று கூறல்

A Tribute to Gopalji

With a heavy heart, we wish to inform the demise of Our most beloved Gopalakrishnan Mama who passed away last wednesday morning 3.30 am in Muscat. A renowned and perfect devotee of Swami Gnananandha and showed the glorious path of Swamigal to all who came to him.

Gopalji, as he was fondly called - was a highly intellectual person, a devotee of great caliber  and a good human being. Mama was a perfect Adhwaithi and practiced what he believed.

He came in contact with H H Swami Gnananandha Giri Swamigal of Thapovanam Mutt at a very young age and received his guidance at every step. He then undertook the guidance of  Mother Gnanananda Sarasvathi of Sri Gnana Advaitha Peetam.

As instructed by a divine command - he was an ardent worshiper of Amba in the form of Sri Bala Tripurasundari, and He was also a composer who has composed various songs under the pen-name Baala Daasan- But he was very rarely known to the outside world; But all his songs contained excellent value and has a unique style of narration and poetic expression.

The respect he had for Indian culture and its spiritual heritage did not hinder him from exploring the current world. He was employed in the very famous business empire of  Oman and he was promoted as the Executive Director and CFO of the company.

Mama greatly valued literature and books, and had a lot of collection of Philosophy and spiritual works in English, Tamil, Sanskrit and Hindi. Not only an avid and eclectic reader, he was also a writer. His command of both Tamil and English was exceptional.

His stay at Tapovanam during his childhood and youth deeply awakened him to the possibility of realization in this human life. He always clarified several misconceptions, sweeping aside unhelpful superstitious beliefs, and had his own way of interpreting things.

I still recollect our late evening discussions - which would continue even after 3.00 AM. We would share all our spiritual experiences; debate on philosophies; Life history of  various Maha Purushas and the spiritual journey of many souls. Quite often - we would come to a conclusion that Bhakthi Marga is the Mukti Marga.

The Sathsang members of Muscat can never forget the Soul-stirring Bhajan rendered by him. Radha Kalyanam, Sampradhaya Bajan, Tiruppugazh and Ayyappan Pujas - his voice is simply unforgettable. His knowledge on the Bhajan field, its sampradayam, Music, Raagas,Bhaavas etc was something remarkable.

My association with Sri. Gopalji started only three years ago - I visited Muscat on his invitation for a Lecture Series and to conduct a Sastha Preethi. From the very first sight we had a sense of attachment- as if we knew each other for years.

He was staying some 2000 kilometers away - But our bondage was something unique. May be this is the reason Bagawan wanted me to be there during his last days. Unusually I took my Bagawan(Vigraham) along with me this time- may be he wanted a proper send off !

When he called me some two months back to discuss on His recent experience - it left me speechless. He was in the state of ecstasy. And he wanted me to come early even before the scheduled programs.

And so, I was told he was eagerly awaiting my visit - to discuss a something in person - But unfortunately this could not materialize.

He personally came to the airport to receive me and took me home. As soon as I kept the Lord in the puja room - he did a Namaskaram to the Lord and we had our dinner together; the very same night he developed a sudden ill health and was hospitalized and things went the unexpected way. I had an opportunity to be with him and his family during his last days.

In the last days of his life, Gopalji was often unwell. More recently, he suffered from a liver problem, which caused his multi organ failure and finally his heart stop beating.

A stream of well wishers and friends took their final chance of seeing him before he was sent to India for the last rites. On behalf of Maha Sasthru Seva Sangam - our prayers to Lord Bhaktaparipala to grant strength to his family and friends to bear the immense loss.

He is no more and on the Muscat Astikas will feel the Vacum so hard to fill.

I will end here: “Those who walk with Guru always reach their destination.”